Ωρωπός και Προαστιακός Σιδηρόδρομος.

Για τον Δήμο Ωρωπού, ο σταθμός «Σφενδάλη» στη Μαλακάσα θα έπρεπε να αποτελεί κεντρικό ΚΟΜΒΟ για τη σύνδεση του Ωρωπού με την Αθήνα, όχι μόνο με συχνότατες διελεύσεις λεωφορείων της Δημοτικής Συγκοινωνίας, αλλά και με την υλικοτεχνική και αισθητική του αναβάθμιση, καθώς και  με άνετους χώρους στάθμευσης.

Όμως, η τριτοκοσμική εικόνα που παρουσιάζουν και οι τρεις σταθμοί του Δήμου Ωρωπού (Αφίδνες-Σφενδάλη-Αυλώνα) βαρύνει αποκλειστικά τον κρατικό ΟΣΕ και όχι την ΤΡΑΙΝΟΣΕ που έχει πλέον περάσει σε ιταλικά χέρια. Σύμφωνα με την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», η ιταλικών συμφερόντων εταιρεία έχει κουραστεί να αποστέλλει επιστολές διαμαρτυρίας στον ΟΣΕ σχετικά με τις δυσλειτουργίες των υποδομών του δικτύου, όπως είναι π.χ. η διακοπή ηλεκτροδότησης στη γραμμή, αλλά και για μικρές, π.χ. βλάβη ανελκυστήρα ή κυλιόμενης σκάλας.

Οι αιτίες του ρατσισμού.

Ο πρώτος λόγος για τον οποίο ένας άνθρωπος γίνεται ρατσιστής είναι οι εμπειρίες που αποκομίζει στα παιδαγωγικά περιβάλλοντα που ανατρέφεται. Όταν εκφέρεται ρατσιστικός λόγος για τους «άλλους» στην οικογένεια, στην παρέα, στο σχολείο, στον χώρο εργασίας, στη γειτονιά, στο χωριό, στο κόμμα, στο γκρουπ του facebook, τότε το μήνυμα για τον ακροατή είναι ότι οι «άλλοι» συμπεριφέρονται έτσι, επειδή δεν είναι «δικοί μας», επειδή είναι «ξένοι». Και φυσικά οι «άλλοι» μπορεί να είναι από «Αφγανοί», «λαθρομετανάστες» και «μαύροι» μέχρι «Αμερικάνοι», «τραπεζίτες», «Γερμανοί», «Αρβανίτες», κοκ.

Ρατσισμός και Εθνική Οδός.

Σύμφωνα με τον καθηγητή και συγγραφέα του βιβλίου "Ρατσισμός: Κοινωνικές, Ψυχολογικές και Παιδαγωγικές όψεις μιας ιδεολογίας και μιας πρακτικής" (Υπ. Παιδείας, 1998), Αθανάσιο Γκότοβο, για ρατσισμό μιλάμε όταν διαφοροποιείται η συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον επειδή ανήκει σε μια συγκεκριμένη κοινωνική κατηγορία. Οι μορφές που μπορεί να πάρει η κοινωνική διάκριση είναι κυρίως συμβολικού, οικονομικού και φυσικού τύπου. Με τη μορφή της συμβολικής βλάβης, ρατσισμός είναι κάθε περίπτωση μείωσης της αξιοπρέπειας του «άλλου» μέσω των αρνητικών προβολών της εικόνας του σε ιδιωτικά και δημόσια επικοινωνιακά περιβάλλοντα.

Απολύσεις από το Δημόσιο: Καταστροφή ή ευκαιρία ;

Προγραμματικές δηλώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή σχετικά με την «Αξιολόγηση στο Δημόσιο», πυροδοτούν ταυτόχρονα ερωτήματα σχετικά με το εάν η αξιολόγηση πρέπει να συνοδεύεται από απολύσεις ή όχι. Στη δημόσια συζήτηση, διακρίνονται κυρίως 2 προσεγγίσεις:

α) η λαϊκιστική : Οι οπαδοί του λαϊκισμού (αριστεροί και δεξιοί) αρέσκονται να φωνάζουν ότι δεν πρέπει να απολυθεί κανείς από το Δημόσιο. Είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται  ότι "οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν κίνδυνο για τις οικογένειες", ενώ η μετατροπή της χώρας σε ένα Απέραντο Πτωχοκομείο δεν φαίνεται να τους ενοχλεί.

β) η εκδικητική: Από την άλλη, οι οπαδοί του ρεβανσισμού, εύχονται να απολυθούν όσο γίνεται περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Η συγκεκριμένη ομάδα είναι ίσως αγανακτισμένοι από τη λειτουργία του ελληνικού δημοσίου. Υπενθυμίζουν την πληθώρα απολυμένων του ιδιωτικού τομέα για τους οποίους «δεν άνοιξε ούτε μύτη» και, έτσι, θέλουν να πάρουν εκδίκηση.

Αποδελτίωση του βιβλίου του Κ. Σημίτη, "Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα", εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2005.

Η παρακάτω αποδελτίωση του βιβλίου του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, " Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα" γίνεται κυρίως από τη σκοπιά των πολιτικών συγκρούσεων που απαιτήθηκαν για να εφαρμοστούν οι αλλαγές κατά την οκταετία 1996-2004. 

Σημίτης, Κ. (2005), Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

Παράθεμα	Ετικέτα
"Πεποίθησή μου ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να ακολουθήσει ριζικά διαφορετικό τρόπο δουλειάς απ’ ό,τι τα παραδοσιακά ελληνικά κόμματα… Μια τέτοιου τύπου οργάνωση αποτελούσε σημαντική απόκλιση από τα προυχοντικά και πελατειακά πρότυπα, τα αρχηγικά δίκτυα και τις αδιαφανείς διαδικασίες επιλογής υπευθύνων, που κυριαρχούσαν στα παραδοσιακά κόμματα (σ. 22). Η πρακτική των παραδοσιακών κομμάτων ήταν να ανακοινώνουν τα κύρια σημεία της πολιτικής που επρόκειτο να ακολουθήσουν στα εκλογικά μανιφέστα τους. Αυτά τα σημεία αφορούσαν κατά κανόνα αιτήματα διαφόρων ομάδων, τις ψήφους των οποίων επιδίωκαν να κερδίσουν." (σ. 23).	Παραδοσιακά κόμματα.

Πώς διασώθηκε ο φιλελευθερισμός.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Γ. Χαράρι, «Homo Deus: Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος» (εκδ. Αλεξάνδρεια), στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 σε πολλά δυτικά πανεπιστήμια η λέξη «φιλελεύθερος» αποτελούσε βρισιά. Το 1970, υπήρχαν στον κόσμο 130 ανεξάρτητες χώρες, αλλά μόνο οι 30 από αυτές ήταν φιλελεύθερες δημοκρατίες. Το 1975, το φιλελεύθερο στρατόπεδο υπέστη την πιο ταπεινωτική ήττα του: ο Πόλεμος του Βιετνάμ τελείωσε με τον βορειοβιετναμικό Δαβίδ να κατατροπώνει τον αμερικανικό Γολιάθ. Πολύ σύντομα, ο κομμουνισμός επικράτησε στο Νότιο Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη. Στις 17 Απριλίου 1975, η Πνομ Πενχ, η πρωτεύουσα της Καμπότζης, έπεφτε στα χέρια των Ερυθρών Χμερ. Δύο εβδομάδες αργότερα, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο παρακολουθούσαν τους τελευταίους Αμερικανούς να εκκενώνουν την αμερικανική πρεσβεία της Σαϊγκόν, φεύγοντας από την ταράτσα.

Σχολική Ηγεσία και ελληνική πραγματικότητα.

Στo ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως και σε όλα τα συγκεντρωτικά συστήματα,  ο Σχολικός Διευθυντής  απασχολείται ως επί το πλείστον με γραφειοκρατικές/διεκπεραιωτικές διαδικασίες. Οι ρυθμοί επεξεργασίας των εισερχομένων και εξερχομένων εγγράφων, της τήρησης των υπηρεσιακών βιβλίων και του Πληροφοριακού Συστήματος (My School), είναι πραγματικά καταιγιστικοί. Επιπλέον, στα καθήκοντα του Διευθυντή περιλαμβάνονται ο Προγραμματισμός, η Οργάνωση, ο Έλεγχος, η Επικοινωνία και η Ηγεσία.

Η ελληνική εκπαίδευση και το Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ

H διεθνής τάση που εμφανίστηκε στη Δημόσια Διοίκηση κατά τις τελευταίες δεκαετίες, υιοθετούσε τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και την εφαρμογή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην οργάνωση και τη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Η νέα τάση έχει προσδιοριστεί εννοιολογικά με τον όρο  «Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ».  Το Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ χαρακτηρίζεται από τη φιλοσοφία της μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα προς την κατεύθυνση της αποκέντρωσης και της λειτουργίας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, και για αυτό η μεταφορά των αρχών του στον χώρο της εκπαίδευσης έχει αποτελέσει αντικείμενο αντιπαραθέσεων και έντονων συζητήσεων. Αναλυτικότερα, τα κυριότερα χαρακτηριστικά του ΝΔΜ στην εκπαίδευση είναι η ενίσχυση της σχολικής αυτονομίας , η εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη διοίκηση των δημόσιων σχολείων,  η τυποποίηση της αξιολόγησης , η ενθάρρυνση και  προώθηση του ανταγωνισμού μεταξύ των σχολείων , η ιδιωτικοποίηση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών , η συμμετοχή των γονέων στη σχολική διοίκηση , η ενίσχυση της επαγγελματικής ανάπτυξης των εκπαιδευτικών , και η σύνδεση των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων με συγκριτικές μελέτες και τεστ υψηλών επιδόσεων.

Ο συγκεντρωτισμός βλάπτει σοβαρά την Παιδεία.

Για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει έντονα συγκεντρωτικό δεδομένου ότι οι βασικές αρμοδιότητες για την εκπαιδευτική πολιτική και διοίκηση της εκπαίδευσης είναι όλες συγκεντρωμένες υπό την ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Κατά συνέπεια, είναι απολύτως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι το ίδιο το ΥΠΠΕΘ στην πρόσφατη πρότασή του για τις νέες Δομές Υποστήριξης της Εκπαίδευσης, αναγνωρίζει ότι «το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ως κεντρικά και σχολαστικά σχεδιαζόμενο έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται, όλες οι σχολικές μονάδες της χώρας να λειτουργήσουν ομοιογενώς, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις εκάστοτε ιδιαίτερες ανάγκες και συνθήκες.». (ΥΠΠΕΘ, 2017β:4). Το χειρότερο είναι, πάλι κατά το ΥΠΠΕΘ, ότι αυτός ο συγκεντρωτισμός δικαιολογεί την «αποστασιοποίηση των εκπαιδευτικών από το ίδιο το έργο τους από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζουν μέσα σε αυτό τον εαυτό τους ως μέτοχο και συμμέτοχο του πλαισίου εντός του οποίου καλούνται να λειτουργήσουν. Τους μετατρέπει περισσότερο σε «αποξενωμένους εκτελεστές» και «εντολοδόχους» ενός έργου και όχι σε παραγωγούς και συντελεστές του.» (ΥΠΠΕΘ, 2017β:4).

Ρατσισμός: Κοινωνικές, Ψυχολογικές και Παιδαγωγικές όψεις μιας ιδεολογίας και μιας πρακτικής

Το βιβλίο του Αθ. Γκότοβου “Ρατσισμός: Κοινωνικές, Ψυχολογικές και Παιδαγωγικές όψεις μιας ιδεολογίας και μιας πρακτικής” χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια. Στο 1ο Κεφάλαιο του βιβλίου επιχειρούνται ορισμένες πρωταρχικές εννοιολογικές διευκρινίσεις. Ξεκινάει με την παραδοχή ότι η επικοινωνία και η δράση στις σύγχρονες κοινωνίες πραγματοποιείται ανάμεσα σε δύο φάσματα: Στο ένα άκρο βρίσκεται ο τύπος της επικοινωνιακής περίστασης όπου οι «άλλοι» γίνονται αντιληπτοί ως συγκεκριμένες βιολογικές υπάρξεις, ως άτομα. Στο άλλο άκρο βρίσκεται η κατηγοριακή αντίληψη του «άλλου», η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο κάθε αντιληπτικής προσπάθειας προκειμένου να ταξινομηθεί η πραγματικότητα και είναι σύμφυτη με τον ανθρώπινο νου.

Πρόταση Νόμου από το ΚΕΦΙΜ: Αυτονομία σχολικών μονάδων, σχολική επιλογή και άλλες διατάξεις.

Ο σύγχρονος δάσκαλος.