ΝΑΙ στην προμήθεια φαγητού των παιδικών σταθμών από εταιρείες catering.

Η λύση της σίτισης στους δημοτικούς σταθμούς του Δήμου Ωρωπού από εταιρείες έτοιμου φαγητού (catering) έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά ενδιαφέροντα ζητήματα, από την καχυποψία κάποιων συμπολιτών μας προς την ελεύθερη οικονομία μέχρι την πολιτική βούληση και εφαρμογή σωστών λύσεων ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου η επιχειρηματικότητα έχει δαιμονοποιηθεί. Δεκαετίες ανέξοδου κρατισμού εγκαθίδρυσαν στη χώρα τη νοοτροπία της παροχής των πάντων από τον κρατικό Λεβιάθαν μέσω διορισμών ή μέσω επιδοτήσεων ως τη μόνη θεμιτή αναπτυξιακή πρόταση. Μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, κάποιοι συμπολίτες μας επέλεξαν έναν άλλο τρόπο ζωής: Προτίμησαν να γίνουν επιχειρηματίες και να εκμεταλλεύονται οι ίδιοι το προϊόν του μόχθου τους. Το γεγονός ότι συνεχίζουν ακόμα να επιβιώνουν μέσα στον πόλεμο της φοροεπιδρομής και της συκοφαντίας που υφίστανται αποδεικνύει ότι έχουν τεράστια ψυχικά αποθέματα και ότι είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι εταιρείες έτοιμου φαγητού. Όσο και αν πληρούν όλες τις διατροφικές και υγειονομικές προδιαγραφές, όσο και αν ο ανταγωνισμός τους έχει οδηγήσει στο να μειώσουν δραματικά τις τιμές, όσο και αν η ποιότητα του προϊόντος τους είναι άριστη, ποτέ δε θα γίνουν αποδεκτοί από τους πολλούς επειδή είναι «ιδιώτες», όχι με την αρχαιοελληνική έννοια, αλλά με τη σημερινή, δηλ. επιχειρηματίες άρα «ανάλγητοι», «φιλοχρήματοι» και «νεοφιλελεύθεροι». Θα νόμιζε κανείς ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την ποιότητα και την τιμή του προϊόντος τους, αλλά για το χαρακτήρα τους, για την προσωπική τους αξία. Έτσι , φαίνεται να προτιμούν κάποιοι τη σίτιση των παιδιών των παιδικών σταθμών από μάγειρες ή μαγείρισσες διορισμένους από το Δήμο. Είναι η παραπάνω νοοτροπία που αναφέραμε, αλλά που περιλαμβάνει και πολλές αντιφάσεις: Πώς γίνεται να έχει κανείς περισσότερη εμπιστοσύνη στο δημόσιο μάγειρα και όχι στον ιδιώτη ; Ποια υπηρεσία στην Ελλάδα αποδείχτηκε ότι λειτουργεί καλύτερα από δημοσίους υπαλλήλους και όχι από επιχειρηματίες ; Ποια είναι τα πλεονεκτήματα του δημόσιου μονοπωλίου που προτιμούν και σε ποιες άλλες εποχές και χώρες παραπέμπουν ; Πώς γίνεται να δηλώνουμε ότι η «ξένη» εταιρεία θα πάρει τα λεφτά του Δήμου μας ενώ σε εκατοντάδες Ωρωπιώτες που δουλεύουν σε γειτονικούς Δήμους δεν τολμάμε να πούμε το ίδιο ; Ευτυχώς, η Δημοτική Αρχή και συγκεκριμένα το αρμόδιο Ν.Π.Δ.Δ. δεν υπολόγισαν το πολιτικό κόστος. Ανατέθηκε η σίτιση των παιδιών στη μειοδότρια εταιρεία catering «Cardiofit» με σύμβαση τεσσάρων μηνών για 155 μερίδες ημερησίως και με πολύ μικρό κόστος. Μετά την παρέλευση του τετράμηνου η εταιρεία θα αξιολογηθεί για τις υπηρεσίες της και η ενδεχόμενη νέα σύμβαση μπορεί να είναι και πάλι προσωρινή. Με τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν και με την πρωτοβουλία της κ. Κοντογιάννη για επίσκεψη των γονέων στις εγκαταστάσεις της εταιρείας ξεπεράστηκαν οι περισσότερες επιφυλάξεις αφού όλοι είδαν την παρεξήγηση στην οποία είχαν πέσει και τη λάθος εντύπωση που τους είχε δοθεί για τις εταιρείες catering. Τίθεται, δικαίως, το ερώτημα της τύχης των υπαρχόντων μαγείρων του Δήμου. Όμως, η μία μαγείρισσα συνταξιοδοτήθηκε ενώ οι άλλες δύο βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση. Μια ανθρώπινη πολιτική θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ικανοποιητική συνύπαρξη του υπάρχοντος προσωπικού με την εταιρεία έτοιμου φαγητού είτε μέσω κάποιας αλλαγής αρμοδιοτήτων , είτε ικανοποιητικής πρόωρης συνταξιοδότησης με τήρηση όλων των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Σε κάθε περίπτωση, η αναδιάρθρωση της λειτουργίας των παιδικών σταθμών θα πρέπει να λάβει υπόψη της τη μέγιστη ανάγκη για οικονομική ανάπτυξη, την παροχή πολλών εναλλακτικών επιλογών για την παροχή φαγητού, τη συμμετοχή των γονέων στην αξιολόγηση των προσφορών και την εξοικονόμηση των χρημάτων των φορολογουμένων. H τροφοδοσία με έτοιμο φαγητό των παιδικών σταθμών μπορεί να αποτελέσει μία όαση ποιότητας όχι μόνο στο Δήμο μας αλλά και γενικότερα στην έρημο της κυρίαρχης ελληνικής κουλτούρας του λαϊκισμού και της αναξιοκρατίας. Διότι οι εταιρείες θα είναι πιθανό να χάσουν τη δουλειά τους αν δεν την κάνουν καλά, σε αντίθεση με μόνιμους υπαλλήλους που δεν αξιολογήθηκαν ποτέ τους.