Tα χάρτινα άλλοθι της Αριστεράς (από τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο)

Στον ταλαιπωρημένο αυτό τόπο, που τα πάντα διαστρεβλώνονται κι έρχονται ανάποδα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω, παντοτινός στόχος είναι να συνταιριάξει η πραγματικότητα με τις κυρίαρχες πολιτικές αντιλήψεις. Κι επειδή οι απόψεις της Αριστεράς για δεκαετίες ολόκληρες αγέρωχα ποδηγετούν το πολιτικό κλίμα της χώρας η περίπου συλλογική εθνική προσπάθεια αποσκοπεί να δείξει πως τα πάντα ταιριάζουν με τον τρόπο που η Αριστερά βλέπει τον κόσμο. Κάτι που αλοιθωρίζοντας, για να γίνεται αρεστή, έχει τελευταία υιοθετήσει και η λεγόμενη λαική δεξιά. Ουδείς πλέον στην χώρα ενοχλείται από την συστηματική παραβίαση των νόμων. Η έννοια της δημοκρατικότητας έχει ξεχειλώσει για να περιλαμβάνει οτιδήποτε έχει σχέση με πολιτικό ακτιβισμό. Με την προυπόθεση βέβαια πως ο ακτιβισμός αυτός ενσωματώνεται πολιτικά σε συνθηματολογίες και ευαισθησίες της Αριστεράς. Ακόμα και δέκα μόνο άνθρωποι είναι σε θέση να κλείσουν και κεντρικούς ακόμη δρόμους, κάτω μάλιστα από την προστασία της Αστυνομίας. Που συχνά φροντίζει να προστατεύει τους παρανομούντες παρεμποδίζοντας τους υπόλοιπους πολίτες στις καθημερινές τους δραστηριότητες. Αγνοούνται επίσημα δικαστικές αποφάσεις, όπως τελευταία με τις καταλήψεις στο λιμάνι του Πειραιά, σηκώνονται πανώ μέσα στην αίθουσα της Βουλής ενώ ηλικιωμένοι παράγοντες, όπως ο Μαν. Γλέζος, εκτιμάται πως έχουν το δικαίωμα ανεμπόδιστα να απωθούν αστυνομικούς και να μετέχουν σε απαγορευμένες από τις αρχές κινητοποιήσεις. Για δεκαετίες ολόκληρες η Αριστερά έχει αξιοποιήσει το φωτοστέφανο ενός νεφελώδους προοδευτισμού εκμεταλλευόμενη την ιδιαίτερη θέση που της έχει παραχωρήσει η ελληνική κοινωνία. Δίχως ποτέ να έχει συγκεντρώσει σοβαρά ποσοστά της λαικής ψήφου σε εθνικές εκλογές, με την εξαίρεση βέβαια του Α. Παπανδρέου του οποίου όμως ο αριστερισμός υπήρξε ξεχωριστά ιδιαίτερος, ασκούσε πολύ μεγαλύτερη επιρροή από το μετρήσιμο πολιτικό της εκτόπισμα. Οι ανόητες μετεμφυλιακές διώξεις που υπέστη καθώς και γεγονότα (όπως λ.χ. το στρατιωτικό πραξικόπημα η η ανατροπή της Ε. Κέντρου από τα ανάκτορα) που χάραξαν την πορεία της χώρας για κάποιες δεκαετίες της έδωσαν το δικαίωμα να διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλο του μάρτυρα η και του δικαιωμένου ανθρωπιστή. Οι όποιες όμως διώξεις εναντίον στελεχών της καθώς και οι όποιοι αγώνες τους για περισσότερα δικαιώματα έχουν από χρόνια πλέον κεφαλαιοποιηθεί και ρευστοποιηθεί. Σε μεγάλο βαθμό η Αριστερά σήμερα αποτελεί δύναμη οπισθοδρόμησης και περιχαράκωσης της χώρας σε αντιλήψεις ξεπερασμένες κι εν πολλοίς καταστρεπτικές. Η διόγκωση του δημόσιου τομέα, που οδήγησε εν τέλει στην σημερινή τραγική οικονομική κρίση, είναι προιόν και δικών της πιέσεων και δοξασιών. Δεν υπάρχει λαική κινητοποίηση που να βρίσκει στήριγμα στους κύκλους της Αριστεράς που να μην καταλήγει σε αιτήματα μεγαλύτερων δημοσίων δαπανών η ενεργότερης ανάμιξης του κράτους στην οικονομία. Ακόμα και πριν από τις τελευταίες εκλογές, όταν το έλλειμμα ήταν πλέον γνωστό πως πιθανότατα προσέγγιζε το 10%, ο Πρόεδρος του ΣΥΝ πρότεινε σοβαρά την αντιμετώπιση της ανεργίας με τον διορισμό όλων των ανέργων (κάπου 500.000) στο δημόσιο!! Αλλά και στον τομέα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η προσέγγιση της Αριστεράς είναι συχνά αυταρχικότερη από την αντίστοιχη βασικών της αντιπάλων. Οι μηχανορραφίες που οδήγησαν στον αποκλεισμό του ευπρεπούς Φ. Κουβέλη από το συνέδριο του ΣΥΝ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αλλά και οι αυστηρές διώξεις εργαζομένων σε επιχειρήσεις του ΚΚΕ, όπως ο Ριζοσπάστης, επιβεβαιώνουν την σχετική παρατήρηση. Πολύ πρόσφατα ρωτήθηκε ο Γούντυ Αλλεν, γνωστός «προοδευτικός» καλλιτέχνης στις ΗΠΑ, για την κατάσταση στην χώρα του και δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να δηλώσει πως «θα ήταν καλό ο Μπάρακ Ομπάμα να γινόταν δικτάτορας για λίγα χρόνια ώστε να κάνει κάποια πράγματα γρήγορα». Σε αντίστοιχη ερώτηση παλαιότερα (αν δηλ. θα ήθελε να γινόταν δικτάτορας για μια ημέρα) ο επονομαζόμενος και γκουρού της ελεύθερης οικονομίας Μίλτον Φρήντμαν είχε τονίσει: “Δεν μου αρέσουν οι δικτάτορες… Αν δεν μπορούμε να πείσουμε τον κόσμο πως οφείλουμε να κάνουμε κάποια πράγματα, δεν έχουμε το δικαίωμα να τα επιβάλουμε. Ακόμα κι’ αν είχαμε την δύναμη να το κάνουμε».

www.andrianopoulos.gr