Η
νομοθεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε προχωρήσει σιγά σιγά στο διαχωρισμό
των γαιών σε miri
(δημόσιες γαίες), mulk
(ιδιωτικές γαίες) και waqfs
(γαίες που ανήκαν σε θρησκευτικά ιδρύματα: vakif στα τούρκικα, «βακούφια» στα
ελληνικά).
Οι
δημόσιες γαίες (miri)
διακρίνονταν σε περιουσία του στέμματος, σε κτήματα προς χρήση των κοινοτήτων
της υπαίθρου και σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις οι οποίες διαιρούνταν σε τιμάρια.
Το τιμάριο καθοριζόταν από τα έσοδά του και όχι από το μέγεθός του. Τα τιμάρια-hass (χάσια) που απέφεραν πάνω από
100.000 ακτσέ (νομισματική μονάδα) προορίζονταν για τους ανώτερους κρατικούς
υπαλλήλους. Στην περιοχή που αντιστοιχεί στα όρια του σημερινού ελληνικού
κράτους υπήρχαν περίπου 10.000 τιμάρια στα μέσα του 17ου αιώνα.
