Ο συγκεντρωτισμός βλάπτει σοβαρά την Παιδεία.

Για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει έντονα συγκεντρωτικό δεδομένου ότι οι βασικές αρμοδιότητες για την εκπαιδευτική πολιτική και διοίκηση της εκπαίδευσης είναι όλες συγκεντρωμένες υπό την ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Κατά συνέπεια, είναι απολύτως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι το ίδιο το ΥΠΠΕΘ στην πρόσφατη πρότασή του για τις νέες Δομές Υποστήριξης της Εκπαίδευσης, αναγνωρίζει ότι «το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ως κεντρικά και σχολαστικά σχεδιαζόμενο έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται, όλες οι σχολικές μονάδες της χώρας να λειτουργήσουν ομοιογενώς, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις εκάστοτε ιδιαίτερες ανάγκες και συνθήκες.». (ΥΠΠΕΘ, 2017β:4). Το χειρότερο είναι, πάλι κατά το ΥΠΠΕΘ, ότι αυτός ο συγκεντρωτισμός δικαιολογεί την «αποστασιοποίηση των εκπαιδευτικών από το ίδιο το έργο τους από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζουν μέσα σε αυτό τον εαυτό τους ως μέτοχο και συμμέτοχο του πλαισίου εντός του οποίου καλούνται να λειτουργήσουν. Τους μετατρέπει περισσότερο σε «αποξενωμένους εκτελεστές» και «εντολοδόχους» ενός έργου και όχι σε παραγωγούς και συντελεστές του.» (ΥΠΠΕΘ, 2017β:4).

Ρατσισμός: Κοινωνικές, Ψυχολογικές και Παιδαγωγικές όψεις μιας ιδεολογίας και μιας πρακτικής

Το βιβλίο του Αθ. Γκότοβου “Ρατσισμός: Κοινωνικές, Ψυχολογικές και Παιδαγωγικές όψεις μιας ιδεολογίας και μιας πρακτικής” χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια. Στο 1ο Κεφάλαιο του βιβλίου επιχειρούνται ορισμένες πρωταρχικές εννοιολογικές διευκρινίσεις. Ξεκινάει με την παραδοχή ότι η επικοινωνία και η δράση στις σύγχρονες κοινωνίες πραγματοποιείται ανάμεσα σε δύο φάσματα: Στο ένα άκρο βρίσκεται ο τύπος της επικοινωνιακής περίστασης όπου οι «άλλοι» γίνονται αντιληπτοί ως συγκεκριμένες βιολογικές υπάρξεις, ως άτομα. Στο άλλο άκρο βρίσκεται η κατηγοριακή αντίληψη του «άλλου», η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο κάθε αντιληπτικής προσπάθειας προκειμένου να ταξινομηθεί η πραγματικότητα και είναι σύμφυτη με τον ανθρώπινο νου.