Κείμενο-γροθιά στο στομάχι, από συγγενή θύματος στο Παρίσι.

Στις 16 Νοεμβρίου, στις 2:18 μ.μ., ο Antoine Leiris δημοσίευσε στο προφίλ του αυτό το κείμενο:

Δεν θα κερδίσετε το μίσος μου.

Την Παρασκευή το βράδυ κλέψατε τη ζωή μιας εξαιρετικής ύπαρξης, του έρωτα της ζωής μου, της μητέρας του γιου μου, αλλά δεν θα κερδίσετε το μίσος μου. Δεν γνωρίζω ποιοι είσαστε και δεν θέλω να το μάθω, αλλά είσαστε ήδη νεκροί. Εαν ο Θεός αυτός για τον οποίο σκοτώνετε στα τυφλά σας έπλασε καθ' ομοίωσή του, κάθε σφαίρα στο κορμί της γυναίκας μου θα ήταν μια πληγή στην καρδιά του.

Λοιπόν δεν θα σας κάνω το δώρο να σας μισήσω. Αυτό θέλετε να πετύχετε αλλά αν απαντούσα στο μίσος με την οργή θα υπέκυπτα στην ίδια άγνοια που σας έκανε αυτό που είσαστε. Θέλετε να παραδοθώ στον φόβο, να κοιτάω τους συμπολίτες μου με καχύποπτο μάτι, να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια. Χάσατε. Θα συνεχίσω σαν και πριν.

Την είδα σήμερα το πρωί. Επιτέλους, μετά από νύχτες και μέρες αναμονής. Ήταν τόσο όμορφη όσο όταν έφυγε την Παρασκευή το βράδυ, τόσο ωραία όσο τότε που την ερωτεύτηκα τρελά πριν δώδεκα χρόνια. Βεβαίως είμαι συντετριμμένος από το πένθος, σας αναγνωρίζω αυτή τη μικρή νίκη, αλλά θα είναι σύντομη. Ξέρω πως θα μας συνοδεύει κάθε μέρα και θα την ξαναβρούμε στον παράδεισο εκείνο, των ελεύθερων πνευμάτων στον οποίο δεν θάχετε ποτέ πρόσβαση.

Είμαστε δυο, ο γιός μου και εγώ, αλλά είμαστε πιο δυνατοί από όλους τους στρατούς του κόσμου. Δεν έχω εξάλλου άλλο χρόνο να σας αφιερώσω, πάω να συναντήσω τον Μελβίλ που ξυπνά από τον υπνάκο του. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει το μπισκοτάκι του, όπως κάθε μέρα, και μετά θα παίξουμε, όπως κάθε μέρα, και για όλη του τη ζωή αυτό το μικρό αγόρι θα σας προσβάλλει και θα σας ταπεινώνει με το να είναι ευτυχισμένος και ελεύθερος. Γιατί δεν θα κερδίσετε ούτε και το δικό του μίσος.

________________
μετφ Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος
Δεν μπορώ να κάνω κανένα σχόλιο σε αυτό το κείμενο.

https://www.facebook.com/antoine.leiris/posts/10154457849999947?pnref=story
16 Νοεμβρίου στις 2:18 μ.μ. •

“Vous n’aurez pas ma haine”

Vendredi soir vous avez volé la vie d’un être d’exception, l’amour de ma vie, la mère de mon fils mais vous n’aurez pas ma haine. Je ne sais pas qui vous êtes et je ne veux pas le savoir, vous êtes des âmes mortes. Si ce Dieu pour lequel vous tuez aveuglément nous a fait à son image, chaque balle dans le corps de ma femme aura été une blessure dans son coeur.

Alors non je ne vous ferai pas ce cadeau de vous haïr. Vous l’avez bien cherché pourtant mais répondre à la haine par la colère ce serait céder à la même ignorance qui a fait de vous ce que vous êtes. Vous voulez que j’ai peur, que je regarde mes concitoyens avec un oeil méfiant, que je sacrifie ma liberté pour la sécurité. Perdu. Même joueur joue encore.

Je l’ai vue ce matin. Enfin, après des nuits et des jours d’attente. Elle était aussi belle que lorsqu’elle est partie ce vendredi soir, aussi belle que lorsque j’en suis tombé éperdument amoureux il y a plus de 12 ans. Bien sûr je suis dévasté par le chagrin, je vous concède cette petite victoire, mais elle sera de courte durée. Je sais qu’elle nous accompagnera chaque jour et que nous nous retrouverons dans ce paradis des âmes libres auquel vous n’aurez jamais accès.

Nous sommes deux, mon fils et moi, mais nous sommes plus fort que toutes les armées du monde. Je n’ai d’ailleurs pas plus de temps à vous consacrer, je dois rejoindre Melvil qui se réveille de sa sieste. Il a 17 mois à peine, il va manger son goûter comme tous les jours, puis nous allons jouer comme tous les jours et toute sa vie ce petit garçon vous fera l’affront d’être heureux et libre. Car non, vous n’aurez pas sa haine non plus