Στην εποχή της Τουρκοκρατίας, η Παλλήνη αποτελούσε ένα μεγάλο τσιφλίκι. Το πιθανότερο είναι ότι κάποιος Harbat Μπέης κατείχε το τεράστιο αυτό κομμάτι γης και έτσι το χωριό πήρε το όνομα Χαρβάτι.
Δάσκαλος, διδάκτωρ ΕΚΠΑ
Στην εποχή της Τουρκοκρατίας, η Παλλήνη αποτελούσε ένα μεγάλο τσιφλίκι. Το πιθανότερο είναι ότι κάποιος Harbat Μπέης κατείχε το τεράστιο αυτό κομμάτι γης και έτσι το χωριό πήρε το όνομα Χαρβάτι.
(Δημοσιευμένο στην τοπική εφημερίδα του Ωρωπού Ομηρική Γραία)
Ο Παπαδιαμάντης θεωρούσε το έργο του «Η Φόνισσα» κοινωνικό μυθιστόρημα και σαν τέτοιο μας καλεί να το διαβάσουμε: Να σκύψουμε μέσα από αυτό πάνω στα προβλήματα της κοινωνίας.
(Δημοσιευμένο στην τοπική εφημερίδα του Ωρωπού Ομηρική Γραία)
Ο Βρετανός στρατιωτικός William Martin Leake (1777-1860) καταγράφει τις εντυπώσεις του από την περιοχή του Ωρωπού στο τετράτομο βιβλίο του Travels in Northern Greece (Περιηγήσεις στη Βόρεια Ελλάδα) το οποίο εκδίδει για πρώτη φορά το 1835 στο Λονδίνο. Η αναφορά του αρχίζει από τον Κάλαμο, στον οποίο φτάνει στις 30 Ιανουαρίου του 1806. Όπως γράφει, «η όψη του δείχνει έναν σχετικό πλούτο. Υπάρχουν αρκετά καινούρια διώροφα σπίτια, ασπρισμένα, με αποθήκες, στάβλους και εσωτερικές αυλές. Το σπίτι του προεστού έχει ακόμη και τζάμια στα παράθυρα».
Ήδη από το 1994, ο καθηγητής Γιώργος Πλειός διαφώτιζε με το άρθρο του Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και πολιτισμικές διαφορές στη «μετα-βιομηχανική» κοινωνία (Ιωάννινα, 1994), σημαντικές πλευρές της επερχόμενης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας προβλέποντας σε αρκετά σημεία εύστοχα τις «παράπλευρες» συνέπειές της.
Εκτός από την περιοχή του Αµφιαρείου, η ευρύτερη περιοχή της Ωρωπίας παρέµεινε ανεξερεύνητη αρχαιολογικά έως τα µέσα της δεκαετίας του 1970. Οι ανασκαφές των ετών από το 1974 έως τις µέρες µας, που διενεργούνται από τη Β΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, έχουν πλουτίσει τις γνώσεις µας για την προϊστορία και ιστορία του Ωρωπού.
(δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα του Ωρωπού "Ομηρική Γραία")
Η «Κάθοδος των Εννιά» του Θανάση Βαλτινού γράφτηκε το 1959. Μια ομάδα εννιά αριστερών ανταρτών βρίσκονται αποκλεισμένοι στις πλαγιές του Ταΰγετου το καλοκαίρι του 1949, λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, και προσπαθούν μάταια να βρουν διέξοδο φυγής. Η πορεία τους, ωστόσο, δυσχεραίνεται, όχι μόνο από τον ένοπλο ελληνικό στρατό που τους καταδιώκει, αλλά και από τους ένοπλους χωρικούς. Αποκορύφωμα στις κακουχίες αυτών συνιστά το δύσμορφο και δύσβατο έδαφος των βουνών της Πελοποννήσου. Ο έμψυχος και άψυχος κλοιός φαίνεται να προκαθορίζει το τέλος τους. Αποδεκατίζονται όλοι εκτός από τον 19χρονο νεαρό Νάσο, που καταφέρνει να γλυτώσει.